Ντοπάροντας τον θάνατο

Μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες, τρεις επιφανείς αθλητές μας έχασαν την κρίσιμη μάχη με τον θάνατο: πρώτα, η 23χρονη αθλήτρια στο άλμα επί κοντώ Μαριάννα Ζαχαριάδη (από καρκίνο του λεμφατικού ιστού), στη συνέχεια, ο 37χρονος πρωταθλητής στο κανόε-καγιάκ Ανδρέας Κιλιγκαρίδης και πιο πρόσφατα, ο 26χρονος βαλκανιονίκης στην κωπηλασία Στρατής Αλεξίδης (αμφότεροι από καλπάζουσα μορφή λευχαιμίας).

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου όλοι έχουμε άποψη και γνωρίζουμε τα πάντα -μάλιστα, κατά καιρούς γινόμαστε γιατροί, δικηγόροι, οικονομολόγοι-, ήταν αναμενόμενο να δημιουργηθούν αμέσως ερωτηματικά γύρω από την απώλεια των συγκεκριμένων ανθρώπων, εξαιτίας βεβαίως και του νεαρού της ηλικίας τους. Οι περισσότεροι «ειδήμονες» δηλώνουν σχεδόν σίγουροι και διαδίδουν τις υποψίες περί ντόπινγκ, παραγνωρίζοντας ότι τα αναβολικά όχι μόνο δεν προκαλούν ασθένειες του αίματος, αλλά αντιθέτως συχνά χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία τους!

Ωστόσο, δεν παύει να είναι κοινός τόπος για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ο πρωταθλητισμός, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε παγκόσμια κλίμακα, απαιτεί διαφόρων ειδών θυσίες: δεν έχει καμία απολύτως επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα κάποιος που νομίζει ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει σε οποιοδήποτε σπορ μόνο με τη βοήθεια απλών βιταμινών. Δυστυχώς, στο χώρο των συμπληρωμάτων διατροφής και των αυξητικών ορμονών έχει χτιστεί μια ολόκληρη εμπορική βιομηχανία, η οποία τροφοδοτεί με παραφαρμακευτικά προϊόντα -άλλα παράνομα, άλλα νόμιμα- τους αμέτρητους επίδοξους πρωταθλητές.

Δεδομένο είναι, επίσης, ότι ακόμα και στην εποχή μας το ντόπινγκ εξακολουθεί να βρίσκεται πολλά βήματα πιο μπροστά από το αντιντόπινγκ, σε έναν αγώνα που δείχνει να είναι εδώ και πολλά χρόνια χαμένος, αφενός για επιστημονικούς και αφετέρου για πρακτικούς λόγους (δεν είναι δυνατόν να γίνονται αιματολογικές και ουρολογικές εξετάσεις σε όλους τους αθλητές ανά τακτά χρονικά διαστήματα). Επομένως, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια η κυνική ρήση του αλήστου μνήμης γυμναστή των Κεντέρη και Θάνου, Χρήστου Τζέκου, ότι «ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται».

Μια ρηξικέλευθη πρόταση σχετικά με το ζήτημα, που έχει ακουστεί από καιρό και αρχίζει να επαναφέρεται, είναι η απελευθέρωση του ντόπινγκ και η νομιμοποίηση της χρήσης αναβολικών. Καταλαβαίνει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη θα σήμανε -σε ένα πρώτο στάδιο- την κατάρρευση του παγκόσμιου αθλητικού status quo, επιφέροντας ενδεχομένως τρομακτικές οικονομικές ζημίες σε ομοσπονδίες, ομάδες, αθλητές, αλλά και σε πολυεθνικές εταιρείες, ΜΜΕ, φαρμακοβιομηχανίες. Ο (επαγγελματικός) αθλητισμός, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, θα κλονιστεί συθέμελα.

Με τον τρόπο αυτό, αναμένεται όμως να δημιουργηθούν δύο ξεχωριστοί δρόμοι, τους οποίους θα μπορεί να διαλέξει ο κάθε αθλητής: ο ένας θα αφορά εκείνους που επιθυμούν να πρωταγωνιστούν και να κάνουν πρωταθλητισμό (αυτοί θα συνεχίσουν να ντοπάρονται αναλαμβάνοντας το σχετικό κόστος χρημάτων, υγείας, ζωής, όπως εν πολλοίς συμβαίνει τώρα, ενώ οι θεατές δεν θα μπορούν να υποκρίνονται πως δεν το γνωρίζουν), ο άλλος θα απευθύνεται σε όσους θέλουν να συναγωνίζονται καθαρά με τις δυνάμεις τους και χωρίς τη βοήθεια φαρμακοδιέγερσης.

Πράγματι, φαντάζει εξαιρετικά πιθανό μέσω της δεύτερης οδού να επιτευχθεί -σε βάθος χρόνου- ένα ανυπολόγιστο ηθικό κέρδος, ήτοι η επιστροφή στις γνήσιες ρίζες του αθλητισμού και της ευγενούς άμιλλας, με την αντίστοιχη αποκαθήλωση του απαράδεκτου σύγχρονου ολυμπιακού αξιώματος «citius, altius, fortius», το οποίο ουσιαστικά έχει απενοχοποιήσει το ντοπάρισμα.